Vraag het rapport aan

"Hij zei: je bent oké, het is oké. Je bent niet raar.”

“Toen ik een jaar of 14 was, worstelde ik met mijn gevoelens. Ik vond jongens leuk, maar daar werd kwaad over gesproken op de plek waar ik woonde. De nieuwsgierigheid bleef, ik wilde onderzoeken wat ik voelde. Wat heb ik, wat wil ik? Ik kon er thuis niet over praten, dus zwierf ik online. In de chatbox van TMF kwam ik met een man in contact. Door hem werd het duidelijk. Ik ben daarna uit de kast gekomen. Thuis en bij vrienden werd er niet positief op gereageerd. Mijn vader was erop tegen. In de buurt kreeg ik te maken met mishandelingen en scheldpartijen. Ik voelde: wat ik aan het worden ben, dat mag er niet zijn. Het contact met die man van de chatbox gaf me het gevoel waar ik zo naar verlangde. Hij zei: je bent oké, het is oké. Je bent niet raar.” 

“Alsof ik eindelijk ergens bij hoorde”

“Mijn basis lag bij de man achter het scherm. We hebben afgesproken. Hij was achter in de veertig, ik was 15. Hij zei dat hij wist hoe ik kon ontspannen. Samen hebben we XTC genomen. Door de pil en zijn woorden kreeg ik voor het eerst het gevoel dat het oké was. Niet bang om gestraft te worden. Een gevoel van thuisgekomen. De volgende dag heb ik het op mijn werk in de supermarkt verteld aan de eigenaar. Ik wist dat hij ook op mannen viel. Hij reageerde heel fijn en zei: ‘dat kunnen wij ook wel een keer doen’. Het gaf me een gevoel van liefde. Alsof ik eindelijk ergens bij hoorde. Bij hem thuis kwam ik in aanraking met coke. Alle shit, alle angsten van thuis en mijn omgeving vielen weg. Het was heerlijk in die bubble. Hij nam me mee naar Amsterdam. Daar zag ik allemaal mensen zoals ik. Ik werd niet bedreigd, niet uitgescholden en kreeg juist aandacht. Ik werd gezien en leefde helemaal op. Om dat effect niet meer los te laten, bleef ik gebruiken. XTC, coke, drank.” 

Maik blijft graag anoniem. De man op de foto is niet Maik.

“Dan moet je crystal meth gebruiken”

“Toen ik een jaar of 17 was, begon ik verder te experimenteren met drugs. Mijn eerste slam-ervaring was met speed. Dat ging superonhandig, maar ik voelde me ook stoer. Ik zette een stap verder en dat gaf me een trots gevoel. Speed gaf me niet het effect waarop ik hoopte. ‘Dan moet je crystal meth gebruiken’, vertelde iemand me. Die eerste keer met Tina… wat ik toen voelde, was precies wat ik altijd had willen voelen, maar dan tien keer sterker. Ik was nog meer zelfverzekerd, voelde me nog meer gezien. Ik voelde me helemaal de man. Niet lang daarna ging ik de escortwereld in. Om de leefstijl te financieren, maar ook omdat de mannen dan écht alleen voor mij kwamen.”

“Nee zeggen, toch doorgaan” 

“Wat als ik dit nu allemaal kwijtraak? Hierbuiten heb ik niets. Die gedachte werd sterker. Ik zat in een bubble en was bang dat hij zou barsten. Ik wilde niet terug naar die onveilige thuissituatie. De angst dat ik niet leuk genoeg meer was en klanten zou verliezen, maakte dat ik grenzen begon te overschrijden in het sekswerk. Ik deed dingen waar ik niet achterstond, die niet bij mijn waarden pasten. Druggebruik hielp me om buiten mezelf te treden. Ik wilde verliefdheid voelen, maar tegelijkertijd er zélf niet zijn. De partyscene is leuk en interessant, maar en gebeuren ook nare dingen. Misbruik, verkrachting, door één of meerdere mannen tegelijk. Nee zeggen, toch doorgaan. Als ik probeer te zoeken naar wat ik in die tijd dacht en voelde, dan kan ik daar niet bij komen. Ik blokkeer. Wel weet ik dat ik in mijn beleving geen keuze had. Ik kon niet terug, dit was mijn enige plek. Ik had geen kader, geen referentie, behalve deze wereld. Ik ben er lang in blijven hangen. Als ik meer drugs nodig had, moest ik meer sekswerk doen en hogere tarieven vragen. En dat kon alleen als ik grenzen overschreed.”  

“Gevlucht, maar de leegte bleef”

“De redding kwam op mijn 18e. Ik ontmoette iemand die meer in mij zag dan alleen sekswerk. Hij heeft me er een beetje uitgehaald. Ik vind je leuk en interessant, zei hij. Kom bij me wonen en dan pakken we samen het leven op. Ik verhuisde naar Brabant en dacht: dit is veilig, hier gebeurt niets, hier zijn geen drugs. Ik was gevlucht, maar de leegte in mij bleef. Ik had mensen om me heen, maar was nog steeds eenzaam. De bevestiging, de drugs, de rush, de roep werd luider. Al snel begon ik te connecten met mensen die aan drugs konden komen. Ik werd ontrouw, probeerde de situatie van Amsterdam na te bootsen. Anonieme seks zocht ik, om niet te hoeven verbinden. Van de wereld zijn, niets hoeven voelen. Maar het vulde de leegte niet, dus er moest steeds meer bij. Ik ging naar chillparty’s, chemsexfeestjes en kwam terug in hetzelfde oude schuitje. Nou heb ik het weer gevonden, wist ik. Het voelde vertrouwd en veilig. Mijn gebruik was weer op het oude niveau. Mijn werk was naar de klote, mijn relatie stuk, was weer terug in Amsterdam en ik kwam in het ziekenhuis met een hersenbloeding.”

“Seks of drugs, wat gaan we aanpakken?”

“Dan maar dood, heb ik gedacht. Doodgaan of doorgaan in de scene. Dus ging ik door. Voor controle bij de huisarts, werd ik verwezen naar de GGZ. ‘Ga met iemand praten.’ Het was de ambulante hulpverlening. Daar zat een man, een ervaringsdeskundige, die wist waar hij het over had. Waarvan ik zag en hoorde: die snapt mij. De huisarts, de GGD, ze begrepen het niet. Maar hij zei: Maik, je gaat dood of je gaat naar de kliniek. Dus ik ging, in 2019. Het was een traject van 4 weken, maar ze wisten niet goed wat ze met me moesten. ‘Je hebt een seksprobleem of een drugsprobleem, wat gaan we aanpakken?’ Ik werd behandeld voor de drugs en ging daarna naar een huis voor mensen in herstel. Daar voelde het alsof me alles was afgenomen. Ik had geen huis, geen relatie, ik had niets en wilde doen wat ik altijd deed. Naar chillparty’s, ik moest verdoven. Niemand die zei: het is een manier van omgaan met je verleden. Met de onveiligheid die je thuis hebt gevoeld.”

“Begrip, geen oordeel” 

“Om te komen waar ik nu ben, heb ik een puzzel moeten leggen zonder voorbeeld. Alle behandelingen kwamen in hokjes. Trauma, seks, drugs, cognitieve gedragstherapie. Elke keer een stukje, maar nooit oog voor het geheel. Ik voelde me altijd maar deels gehoord. Niemand die zowel het probleem als de uiting aanpakte. Als de drugs werden weggenomen, bleef ik de hang naar seks voelen. Als de seks werd weggenomen, speelde het verlangen naar drugs op. Als het jeugdtrauma werd behandeld, ontbrak de koppeling met seks en drugs. Onderliggend was er het diepgewortelde gevoel van onveiligheid en niet oké zijn. Chemsex zal altijd op de loer blijven liggen. Ik ben er altijd voor op mijn hoede, als ik me klote of onveilig voel. Ik heb het zelf moeten doen, op basis van wilskracht. Waar ik al die tijd zo naar verlangde, was begrip, geen oordeel. Begrip van iemand die het niet per se zelf heeft meegemaakt, maar het wel kent en ziet. Ik hoop dat het er ergens is, want het zou er moeten zijn.”